Bijstandsblog 2: Ruim 5 maanden uit de bijstand

De vorige keer vertelde ik hoe het was om in de bijstand te leven en er ook uit te komen. Vandaag weer op weg naar mijn werk. Ik heb een paar weken geleden een gesprek met de minister gehad om te praten over rondkomen in de bijstand. Dit was met andere mensen die langere tijd in de bijstand zitten of hebben gezeten.
Het gevoel van herkenning is altijd groot als je andere bijstandsgerechtigden spreekt. Je begrijpt het gedoe, je begrijpt de stress, je begrijpt het structurele geldgebrek, en je begrijpt zelfs de humor. Ook al heb je nog zo’n groot empathisch vermogen, ik ben ervan overtuigd dat je elkaar pas echt helemaal begrijpt als je het zelf ook hebt meegemaakt. Als je langere tijd aan de andere kant van de lijn hebt doorgebracht. Ik zie de bijstandswereld ook echt als een parallelle werkelijkheid.

Wat 10 jaar bijstand met mij heeft gedaan is dat ik mij structureel onbegrepen voel. Het 10 jaar dagelijks, wekelijks of maandelijks moeten aantonen dat je ‘oke’ bent en dus echt geen fraudeur of profiteur, dat sloopt je gewoon.
De gesprekken die je moet voeren met klantmanagers, jobcoaches, jobhunters inkomensconsulenten, mensen aan de telefoon van de gemeente. De 48 uur die het duurde voordat je antwoord kreeg op je vraag. Het nooit een beslissing of gespreksverslag op papier krijgen, al vroeg je er meerdere keren om. Alles kon altijd alleen maar telefonisch besproken worden. Het hele systeem is in hokjes ingedeeld en daardoor zwaar versplinterd.

Vervolgens wordt er verbaasd over gedaan als jij dus niet in het hokje of in de categorie valt. Ik heb het echt serieus gehoord, van een inkomensconsulent, ja maar jouw situatie komt nooit voor. En iemand anders: ‘ja, maar jij bent geen typische bijstandsgerechtigde’ of ‘je bent er wel mee bezig hé’.
En dan zijn er nog de automatische brieven. Meerdere keren automatische brieven ontvangen dat mijn uitkering was stopgezet. Dat had altijd met de inkomensverrekening te maken. Maar de brieven klopten nooit. Als ik dan belde was het: ‘nee, je uitkering is niet stopgezet, maar hij staat in de koelkast’. Er werd altijd nogal passief op gereageerd en de problemen werden altijd gebagatelliseerd: ‘oh het is nu toch opgelost?’
Dat je daardoor kapot schrikt, steeds weer en denkt ‘maar ik had toch alles goed ingevuld, of was ik toch ik niet iets vergeten?’ daar is nooit bij stilgestaan. Ik kreeg ook nooit excuses aangeboden als er een fout was gemaakt. 

Te erg voor woorden, maar ik herhaal het toch maar. Wel gemotiveerd en ook slim, maar toch in het doelgroepenregister. Zelfstandig en toch begeleiding nodig. Een urenbeperking maar voor die uren volledig belastbaar. Het zijn allemaal dingen die voor mij de normaalste zaak van de wereld zijn. Maar het moest altijd benoemd worden als iets wat ‘blijkbaar’ afweek van de norm, of vooral van wat de ambtenaren ‘gewend’ waren.
Ik werk parttime en ik ontvang een aanvulling vanuit de bijstand. Hoe moeilijk kan het zijn? Nou, heel moeilijk dus. Ik had van tevoren ook nooit gedacht, dat de impact van de bijstand op mijn leven zo groot zou zijn. Maar je hebt eigenlijk nooit rust aan je hoofd. Dit in combinatie met het isolement waar je in zit, ondanks je parttime baan. Want je hebt niet veel geld om dingen te ondernemen. Bovendien zijn de andere bijstandsgerechtigden niet je collega’s. Die zie je dus niet. Maar er wordt wel de hele tijd over je gesproken alsof je tot een bepaalde groep behoort, alsof het je identiteit is. 

Ja, ik heb beperkte energie en ben daardoor sowieso al meer thuis. Van die energie gaat zeker 20 tot 50 procent verloren aan het geregel en gestress. En dan heb je nog niet gewerkt.
Ik ben nu ruim 5 maanden uit de bijstand. Hoe is het nu met mij?
De eerste 2 maanden zat ik nog in een raar soort van schemergebied. Ik was steeds bang dat er iets mis zou gaan, dat ik iets niet had doorgegeven of dat ik zelfs ontslagen zou worden. Ik was ook echt verschrikkelijk moe. Dit moest gaan lukken, want dit was mijn kans om uit de bijstand te blijven. Na een aantal maanden gaat het beter. Er ontstaat langzamerhand veel meer ruimte in mijn hoofd en mijn energie komt ook weer een beetje terug. Het gekke is dat je dus ineens denkt ‘huh ik heb een vrije dag vandaag’. Ik heb rust in mijn hoofd. Dat is heel bizar om te merken. Daar moet ik ook nog aan wennen.

Jenna

Ik ben Jenna, heb een lichamelijke beperking en heb 10 jaar in de bijstand gezeten. Ik deel mijn ervaringen en die van anderen in deze blogs. Wil je jouw ervaring met de bijstand delen? Dat kan. Onderaan elke blog vind je een mogelijkheid om aan Hetgaatovermij van de LCR (en aan mij) een reactie te sturen. Alle verhalen worden verzameld, anoniem gemaakt om zo verandering in jouw situatie en die van anderen in de bijstand brengen.